Schrijver Peter Verhelst vertaalt het onzegbare in een verbeeldende taal waarin het anekdotische geen plaats krijgt, waarin uitgesponnen verhalen niet hoeven. Dit bijna surrealistische verdraaien van de realiteit in chaotische woorden die rond zichzelf draaien, zorgt eerst voor bevreemding. Maar wie in dat wervelende op zoek gaat naar een herkenningspunt, komt uit bij een heldere, emotionele klank waarin je jezelf herkent. Zo ontstaat een moment van authentieke uitwisseling, die uiteindelijk heel eenvoudig blijkt.