Mentorschap wordt in de praktijk gebracht door de doorgewinterde kunstenaar Stefan Peters en het opkomende graffiti-talent Nuno Peters, die een creatieve dialoog aangaan. Dat ze vader en zoon zijn, maakt de uitwisseling des te interessanter: wie is de mentor, wie de leerling? Het is maar hoe je het bekijkt. Net als het kunstwerk trouwens: door de lamellenstructuur ontstaat vanuit twee posities een heel ander beeld. De weerkaatsing van het licht brengt de individuele ideeën van twee generaties toch weer samen.


Stefan Peters, over samenwerken met zijn zoon Nuno

Door de thematiek van de tentoonstelling over ‘mentorschap’ zie ik deze expo als een ideale gelegenheid om mijn 15 jarige zoon, Nuno, uit te nodigen voor een eerste artistieke samenwerking. Nuno, die momenteel een opleiding doet aan het kunsthumaniora in Pikoh te Hasselt, weet zich tegenwoordig vooral creatief te uiten met graffiti. Mijn insteek is dat ik met het kunstwerk twee verschillende werelden wil samenbrengen. Mijn eigen werk zal een dialoog aangaan met de context waarin mijn zoon zijn ideeën vormgeeft. De lamellenstructuur is een uitermate geschikte vorm om de twee verschillende beelden met elkaar te laten interfereren. Deze zorgt ervoor dat er twee afzonderlijke beelden te zien zijn, afhankelijk van de positie van waaruit het bekeken wordt. Beide beelden zijn gescheiden maar beïnvloeden elkaar door weerkaatsing van licht en reflectie. Als vader van mijn zoon ben ik vanzelfsprekend ook zijn mentor. Omgekeerd, zou ik mijn zoon eveneens als mentor kunnen beschouwen. Er zijn ook zaken die deze jonge generatie ons kan bijbrengen. Kortom, de dialoog is van groot belang. Een gezamenlijk gesprek, ideeën uitwisselen en misschien vooral vragen stellen leidt tot diepgang en wijsheid. Dit is trouwens wat Socrates ons eeuwen geleden geleerd heeft.